- kabab
- is. <ər.> Köz üstündə şişdə, yaxud od üzərində tavada doğranmış ətdən, balıqdan bişirilmiş xörək. Kabab bişirmək. Kababa qonaq etmək. Kabab çəkmək (tikə ətləri şişə keçirmək). – Kababı köz öldürər; İgidi söz öldürər. (Ata. sözü). . . Evin dalında Şaqqulu manqalın üstə kabab bişirirdi. Ç.. <Səmədin> burnuna xoş, ağız sulandıran kabab iyi dəydi. İ. Hüseynov.◊ Kabab etmək (ciyərini, ürəyini) klas. məc. – yandırmaq, yaxmaq. Odlara salıb fəraqət əhlin; Yaxub cigərin kabab edən eşq! X.. Könül, uyma bivəfayə; Axır səni xarab eylər; Salıb eşqin atəşinə; Cigərini kabab eylər. Q. Z.. Kabab olmaq (ürəyi və s.) – od tutub yanmaq, alışıb-yanmaq. Ürəyi kabab oldu. – Atəşi-eşqində dil kabab olmuş; Dolanır, çevrilir pərvanələnmiş. M. V. V.. Füqəralar yanıbən zülm oduna oldu kəbab. S. Ə. Ş.. Kababa dönmək məc. – yanmaq, yaxılmaq. <Umud:> Dilin də yoxdu? Qalx yuxarı. Əslidən soruş. Denən dədəmin ciyəri kababa dönüb. İ. Məlikzadə.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.